El pasado día 2 cumplió años mi buen amigo Luis Anguita Juega (primera foto de esta información), escritor y fiscal, con el que tuve el placer de disfrutar de muchos programas televisivos de éxito. Entre los regalos recibidos con motivo de su aniversario vital recibió esta magnífica crítica de Alicia Sab sobre su exitoso libro “Siempre habrá un lugar para soñar”, que el propio autor calificó de profunda y bonita:

“¡Buenas! Retomando buenas costumbres, Y tengo para bastante tiempo, vuestros libros se acumulan, y ya no solo en mi lista… Pues, sí. Siempre hay un lugar donde soñar, y si, además, es un bello rincón de un pueblo gallego, ya está todo dicho.

“Me encanta leer estas historias porque voy viviendo con todos los personajes. “Siempre habrá un lugar para soñar” es un precioso, y preciso, cruce de historias, la vida, como las corrientes marinas, tiene sus desvíos, sus cruces, sus idas y venidas formando un entramado. Todas unidas entre sí, como el agua del mar. Y además perfectamente entroncada con “Mi lugar. Mi pequeño sueño” Historias de amor, de ausencias, de pérdidas, de desesperación, pero también de esperanza y superación.

“Y no solo amor y vida, también muerte, dolor, odio. Y al fondo, el mar. Un mar que nos lleva y nos trae, nos acompaña, nos avisa, nos ayuda. Un mar, el mar que es el alma de todos. Y ahora esperaréis que os cuente la historia… Esta vez sí lo voy a hacer. Hay cuatro personajes principales, que aparecen y desaparecen y crees haberte perdido, pero no, ocurre como en la vida, te desorientas y poco a poco en tu mente va cobrando forma lo que ha pasado. Va teniendo sentido lo que lees y empiezas a hilar y descubres que todo tiene un porqué.

“Y si queréis saber más de estas cuatro historias de amor… ¡a por el libro! y a pasar ratos buenísimos. Y ahora en la playa, con el mar rozando tus pies…
¡Enhorabuena, Luis! Enganchada a tus personajes y sus vidas. Disfrutando de tu forma de contar y describir. Viviendo tu mundo y en tu mundo. Precioso.
Esperando el siguiente, que tu producción se me termina, ya he empezado “Donde está mi destino”. Por mi parte, enhorabuena una vez más, querido Luis.

Mi buena amiga la fonsagradina María Sierra Villaverde (segunda fotografía de esta información), empleada de Correos en la oficina de Perillo-Oleiros (La Coruña), me remitió este mensaje: “O dia 23 de xuño, estaba pasando unhos dias, nunha aldea «paradisiaca» de Sarria. Ali naceu a miña «mellor amiga», está a 6 km de Sarria q é onde vive ela. Pero eu cando vou visitala, digolle, eu pa «capi» non che vou, eu viñen pa «estar en contacto pleno ca Natureza».

“Viven ali normalmente unha irma e un irman. Digo «normalmente» x son 7 irmáns, e suelen vir un q esta en Francia, dos q estan en Barcelona, os dous q estan en Sarria (a miña Amiga esta case todos os dias), porque e a que se encarga de «dous hortos» onde collen de todo. Ali como todo Natural (a irma da casa vai moito a comprar a Sarria), x e unha casa onde non falta de nada. Eu riñolle cariñosamente, e digolle: tes toda clase de verduras, o conxelador cheo de carne tanto de polos, como de carne de cocho q eles mesmos crian, ovos, salchichons, chourizos, roxons, etc, e sempre trae pescado fresco, e despois conxelao (cousa ben feita x os bichejos esos).

“Son todos os 7 iguais de «de boisimas persoas), queros con locura, e eles a min. O peor foi q os disgustei un montón cando cain o dia 23 e rompin a rodilla esquerda, e as duas mesetas tiales da perna esquerda, e fixenme un «pedazo esguince no pe dereito.

“Estou fastidiada, teño q estar ca perna o maximo tempo, en alto. Teño dores fortes! Ata me tiveron q quitar a escaiola x me quitaba a circulacion do pe, e poñerme un aparato. Por fin vanme operar o martes no hospital San Rafael. Coma sempre, poñen parches, e jodenche a vida, e despois como é de esperar, teñen q acabar operando! Asi q «dias q dias perdidos, e sen avanzar o mais minimo». Pufgf”. Paciencia mi querida amiga. Espero y deseo que todo haya ido bien. Besos.

La pintora Mary Carmen Calviño Iglesias, tía carnal de la Ministra socialista Nadia Calviño, me remitió este correo: “Roberto buenos días: Gracias por nombrar a mi sobrina y a mí en una de tus crónicas. No lo hice antes porque estoy recién operada de una catarata y no puedo mover mucho la cabeza. Todo salió muy bien, tan es así que el martes opero la otra, pero tengo que tener muchas precauciones, espero salir pronto y bien de este trance. Un abrazo. Calviño”. Lo celebro, de verdad.

Hacía tiempo que no tenía noticias directas de mi buen amigo Carlos Marcos, a quien el pasado día 29, con motivo del fallecimiento de su hermano, remití este correo: “Querido Carlos: Lamento mucho la muerte de tu hermano José-Antonio, de cuyo óbito me acabo de enterar. DEP. Saludos y salud. Roberto L. Moskowich”. Y al día siguiente, Carlos me contestó: “Muchas gracias Roberto. Te sigo. Un abrazo”.

La gran tarotista coruñesa Adela Cano Millán, que me ayudó varias veces en la organización de los “Congresos de Magia y Brujería de Galicia”, de los que fue también una de sus más destacadas ponentes, me remitió el siguiente mensaje de felicitación: “Me alegro de que sigas tan bien. Hay que ver lo que te aguanta el cuerpo”. Muchas gracias, querida Adela. Trato, por todos los medios a mi alcance, de que se haga realidad mi reiterada frase “Mientras el cuerpo aguante”.

Finalizo por hoy, con la promesa de seguir publicando más crónicas de esta “Nueva Normalidad”. ¡¡¡Mientras el cuerpo aguante!!!. (Fotos: Lajos Spiegel)

Previous post “Nueva Normalidad XX”: Gran exposición de pintura de Maica Gómez, en la sala de “ARGA”
Next post “Nueva Normalidad XXII: José-Manuel Liaño y “La filosofía de los refranes sobre la justicia”

Deja una respuesta