Durante una muy grata comida, celebrada hace unos días, con mi buen amigo Chema Paz Gago, escritor de éxito y Catedrático de Literatura Comparada en la Universidad de La Coruña, comentamos que cada vez son más los autores que recurren a distintos foros de Internet para publicar sus obras. Y en similares términos se había expresado un par de semanas antes Carlos Brea (El Bigotes), que publica sus obras a través de una editorial norteamericana, según les comenté ya en su momento.

Tras publicar sus exitosos libros con diversas editoriales, nacionales y extranjeras, Chema Paz optó por encomendar al gigante mundial “Amazon” la publicación de su último trabajo literario: “Desventuras de un seductor” (primera fotografía) obra que según mis noticias está teniendo un gran éxito de ventas, así como comentarios muy favorables de la crítica especializada, cosa que celebro de todo corazón. Y el propio Chema me remitió este guasapo:

“A propósito, querido Roberto: espero que encuentres hueco en tu apretada agenda de noticias y comentarios varios, siempre con tu estilo ameno y divertido, para dar noticia de mi nuevo alumbramiento literario. Estoy seguro que a todas tus lectoras y lectores les encantará leer «Desventuras de un seductor», una novela que combina humor y amor a partes iguales, como vacuna ideal contra el maldito bicho vírico. Desde luego, el mejor regalo para los Reyes «Majos» de este 2021, que podréis encontrar en Amazon. Nuevos tiempos, nuevos medios: el gigante del consumo hipermoderno es la forma más cómoda y segura para hacerse con un libro divertido en tiempos del coruñavirus, digo del coronavirus. Abrazo, Roberto…  ¡Ah, y que nadie piense que es autobiográfico, eh!”. Bueno, bueno, esto último no me lo creo, querido Chema….

Días atrás murió el coruñés Lino Braxe, un auténtico “todo terreno” de la cultura y las artes, a quien nuestro común amigo Antón Luaces, bajo el título “Lino Braxe mandia non aturou máis e dixo adeus”, dedicó esta emotiva despedida:

“Máis que un amigo foi un fillo. De feito, Lino Braxe chamábame «pai». Hai moitos anos que nos coñecemos e foron moitos os anos de traballo arreo conxunto na Radio. Lino Braxe, con ancestros no seu Mugardos natal e tamén na vila de Cariño, o noso pobo. Enfermo dende hai un longo tempo, déulle unha cambiada ao Nadal e xa está a facer dobraxe no infindo do ceo universo de poetas, pintores, actores, directores de cine, locutores de radio, biógrafo de glorias galegas, amigo dos amigos. Xa ten a caricia da serpe na man para establecer un sentido diálogo dos mortos e a noite, lonxe do botín da miseria e tantos outros títulos de obras súas ou en colaboración. De amor o desamor, na tablazón de calquera escenario, como actor ou director, como dramaturgo, soñador de imposibles no vento galego, pero tamén do Mediterráneo descuberto e o Sahara presentido. Morreu Lino Braxe, por máis que siga vivo no intramundo da cultura galega da que ninguén poderá nunca escluílo e á que Lino nunca renunciou.

“Lino Braxe: xa me doe o simple feito de escribir o teu nome tantas e tantas veces dito desde aquel «Cartafol» en Radiocadena Española e os boletíns informativos de RNE na Coruña e Lugo. Sempre foi Lino Braxe o Lino de todos os feitos culturais. Para el sempre foi un desafío interno a radio, a prensa escrita, a televisión, a loita dende a trincheira nacionalista por unha Galicia máis capaz, máis quen de ser por sí soa. Comprometido cos dereitos de todos e máis. Defensor de todas as causas de ben.  Actor dunha peza en centos de pezas teatrais. Poeta inmenso que mergullou máis aló da víscera e foi ás cabalgadas no unicornio da pintura minimalista. Voz de rexistro amplo. Dobrador na televisión de personaxes sen conto. Radiofonista por dereito propio.

“Coa morte de Lino Braxe perdo un fillo que compartín coa Radio, nai súa e miña nese triduo de tantos anos de labor conxunta ó que a morte botou por riba o pano negro das despedidas. Un mutis polo foro, Lino, que sempre ten o seu aquel, fillo.

“Vas atopar no ceo dos comprometidos con Galicia moitos e bós amigos. Poderás, desta vez, saudar ao teu Cunqueiro, ao teu admirado Seoane. Poderás saudar unha outra vez a Pereiro e bicarlle a man a Rosalía, para discutir cara a cara con Curros Enríquez e botarlle un aturuxo a Pucho Boedo dende a ría mugardesa e os cantís do Ortegal.

“Descansa, xa, fillo benquerido. O derradeiro traballo teu para min é un debuxo pequecho dun barquiño pesqueiro desa Galicia mariñeira que ambos amamos e á que deixas un moito orfa coa túa partida”. DEP.

La segunda fotografía que acompaña esta información, que hice en la Ría de La Coruña, muy cerca de mi casa de la Playa de Santa Cristina y que he publicado en las redes sociales, ha gustado a muchas personas, entre ellas a la geóloga Cristina Torre Cervigón, residente en Madrid, que me remitió este mensaje: “Qué maravilla de foto, y qué naturaleza, ahora que ya están desapareciendo hasta los gorriones”.

Por su contenido y significación social, me encanta hacerme eco del mensaje que me remitió días atrás la escritora y pintora Ana-Isabel Leonett: “Puedes hacer una buena crónica del Centro de Salud de Cambre, que está adornado con motivos navideños muy bonitos, nada usual en estos centros”.

Y como un pequeño “Regalo de Reyes”, y en recuerdo y homenaje a Lino Braxe, les obsequio hoy con esta frase de Bertolt Brecht: “¡Alabad al árbol que, desde la carroña, sube jubiloso hacia el cielo!.

Finalizo por hoy, pero les prometo que seguiré publicando más crónicas de este “Estado de Alarma-Toque de queda”, que estoy deseando que se acabe de una puñetera vez. ¡¡¡Mientras el cuerpo aguante!!!. (Fotos: Lajos Spiegel)

Previous post Les deseo un feliz final de este nefasto y bisiesto 2020, y que el 2021 compense tanto mal sufrido
Next post Olga Gerashchenkova, una simpática camarera y coruñesa adoptiva que llegó de Siberia (Rusia)

Deja una respuesta